Mikið fagnaðarefni, þingframboð borgar sig ekki

Það er ekki alltaf gaman að hafa oftast rétt fyrir sér, en það er mikið fagnaðarefni að öfga hægri flokkurinn Smáborgarahreyfingin er að leysast upp. Eins og ég og margir aðrir spáðu fyrir, án þess að vera skyggnir. Þessi svokallaða hreyfing er jafnvel fáránlegri en Borgaraflokkur Alberts vin lítilmennisins Guðmundssonar sem stofnaður var til að verja skattsvik hans og samanstóð af kverúlentum, lágstéttinni úr Sjáfstæðisfokknum.

Smáborgarhreyfingin var byggð á lygi. Í fyrsta lagi vegsamaði hún ofbeldi ríkisvaldsins með því að nota appelsínugulan lit þeirra sem með hjálp fjölmiðlaherferðar og afvegaleiðingar stöðvuðu byltingarferlið í trommuppreisninni. Þau tóku upp orðræðu gagnbyltingarsinna og þóttust vera merkisberar svokallaðrar ,,búsáhalda" byltingar sem var auðvitað engin bylting. Það var aðeins skipt um einn stjórnarflokk, nokkur andlit og nöfn. Smáborgarhreyfingin varð þegar gaganbyltingarsinnuð með því að taka þátt í blekkingarleiknum. ,,Búsáhaldabyltingin" var auðvitað augljós blekking orðæðunnar og steininn tók úr þegar Ásdís Thoroddsen fékk innslag í sjónvarpsfréttir með því að afhenda Þjóðminjasafninu eitthvað Thoroddsen silfur. Með því að setja ,,búsáhaldabyltinginu" á ÞJóðminjasafnið voru send út dulin skilaboð um að ,,byltingin" hefði tekist og tilheyrði sögunni. Margir föttuðu ekki þessa undirvitundar innrætingu. En Sigurður Líndal, Haarde og fleiri hægrimenn henyksluðust á því að stjórninni hefði verið komið frá með ofbeldi. Margir tóku undir það sem fagnaðarefni og vissulega var Janúaruppreisnin gott fordæmi fyrir framtíðina og vel heppnuð byltingaræfing.

Þess má geta að lítið heyrðist í búsáhöldum vegna trommubarnings er lék aðlhlutverkið í hinu shamanísku ritúali að slá hring um alþingishúsið og sær óþverran burt og illþýðið út með seiðandi takti. Margir furðuð sig þó á aumingjaskap Íslendinga að ryðjast ekki inn í þinghúsið, draga illþýðið út og fylgja því eftir þegar lögruglan var sigruð.

Smáborgarhreyfingin sýndi mikinn hroka með því að þykjast vera fulltrúar mótmælanda og jafnvel aðgerðarsinna en smáborgararnir sáust aðallega á hrútleiðinlegum borgarafundum. Menn eins og Gunnar Höllupabbi gerðu sig endurtekið að fíflum í imbakassanum. Flestir aðgerðarsinnar voru mótfallnir þingframboði því þeir vita að ekki verður neinu breytt eftir þingræðislegum leiðum fulltrúarræðisins.

Tökum sem dæmi um að þingmenn eigi að fara eftir sannfæringu sinni, sumir túlka það sem vernd gegn flokksaga eða konungsveldi. En ef til vill á það rætur í því þegar þingmenn voru héraðshöfðingjar og fóru sínu fram án tillits til kjósenda sinna eða á hvaða forsendum þeir voru kosnir á þing. Enda veit fólk á íslandi aldrei hvað það kýs sökum hrossakaupa. Fyrir utan að þingkosningar eru sjónarspil sem staðfesta vanmátt kjósenda. Þess vegna á ekki að taka þátt í þeim. Það er niðurlægjandi.

Þegar vel meinandi fólk gengur inn í valdakerfið tekur það rótgróna og úthugsaða fyrirbæri yfir þar sem það er hannað til þess. Það sjáum við í ráðherraembættunum sem eru stærri og öflugri en einstaklingurinn sem gegnir því tímabundið.

Smáborgararnir sýndu þann hroka að kalla sjálfa sig þjóðina með slagorðinu ,,þjóðin á þing." Þjóðin reyndist vera 7% þeirra sem greiddu atkvæði og krossuðu við eitthvað famboð. Þetta skagorð var auðvitað fyrirboði þess sem koma skyldi því það var ekki fyrr en eftir kosningar að menn fór að kalla Saari lýðskrumara.
Á framboðsfundi í imbakassanum siðustu dagana fyrir kosningar var Birgitta Jónsdóttir sem gerðist atvinnumótmælandi með skoðun á öllu eftir að hún uppgötvaði að hún væri vonlaust ljóðskáld. Aðspurð á fundinum neitaði hún að gefa upp eigin skoðanir á stórmálum eins og stóriðju. Hún kvaðst ekki hafa skoðanir á þeim fyrr en það væri búði að kjósa um þær innan hreyfingarinnar. eða í þjóðaratkvæðagreiðslum. Hún virðist ekki gera sér grein fyrir því að atkvæðagreiðslur hafa enga þyðingu án upplýsinga. Sem síðar kom í ljós að hún hafði ekki þrátt fyrir að mynda sér skoðanir (ESB).

Kverúalantar og bloggbjánr þyrptust til liðs við Smáborgaranna. Þar má nefna fjölmiðlafíflið og lítilmennið sem kallar sig Lilló, Friðrik Þór Guðmundsson. Hann hefur sigað lögruglunni á undiritðan fyrir skáldskaparskrif (því máli verða gerð skil síðar) og kallar sig blaðamann þótt ekki hafi verið gefin út dagblöð á Íslandi um langa hríð. Lilli þessi er tengdur stóriðjuklíkunni í Samfylkingunni. Núna er hann titlaður talsmaður þess sem eftir er af smáborgahreyfingunni. Ef mannvalið er skoðað betur kom í ljós að hér var upprisinn öfga hægriflokkur í grímubúningi eins og fyrirrennarinn Borgaraflokkur Alberts.

Ræða Margréttar Tryggvadóttir og Þórs Saari við upphaf alþingis voru hræðilegar og kom lýðskrum Saaris þar strax í ljós. Hann kllaði eitt þarfasta frumvarp seinni tíma um að geta keypt áfengi í verslunum ,,sprúttsalafrumvarpið" svo að Saari er forræðissinni í þokkabót. Margrét var hálf grenjandi þegar hún lýsti uppreisninni fyrir utan þinghúsið í janúar því henni fannst þetta vera svo hræðilegt þegar hún kíkti við. Þrátt fyrir að þykjast fulltrí hennar. Nú er illt innræti henna og heimska opinberuð með bréfi sínu til Þráins. Eftir þrjá mánuði fattaði Birgitta að um aðildarumsókn væri að ræða, ekki könnunarviðræður. Hún sagði nær að reyna að bjarga heimilum og fyrirtækjum ena eyða fé og tíma í ESB aðildarumsókn. Hún virðist ekki ennþá skilja að forsendur björgunaraðgerða eru Icesave samningur og aðildarumsókn í ESB. Hún er svo ráðvillt að byrja á röngum enda. Lýðskrum Saari var svo yfirgengilegt að hann fór að úthúða Gamla sáttmála áður en hann hefur kynnt sér Íslandssöguna.

Óþarfi er að rifja upp vileysuna í sambandi við ESB atkvæðagreiðsluna, en staðfesta Þráins kom á óvart þótt hann sé tengdur StóriðjuÖssuri. Ein aðlgagnrýnin á framboðið var að Þráinn hljóp til smáborgaranna þegar hann fékk ekki að vera í fyrsta sæti Framsóknar í Reykjavík. Það hefur ætíð skort listamenn og menningrvita í Framsókn fyrir utan einhverja íslenskugrána. Er því um auðugan garð að gresja þar í styrkjamálum.

En bréf Margrétar Tryggvadóttir og aðförin að Þráni er ógeðfelld og skil ég vel að hann vilji kæra þessar mannleysur. Lærdómurinn sem við getum dregið af þessu er: Þingframboð borgar sig ekki.

Enn segir stjórnarmaður sig úr Borgarahreyfingunni