Meira um The Peoples Republic of Iceland and our chairman, St. Olaf

Mikið hefur lífið batnað in the peoples frekjublik of Iceland eftir að the peoples president, St. Olaf Pork tók af skarið og færði völdin til fólksins þótt síðasta þjóðaratkvæðagfreiðsla hafi farið fram 1944.
Var á barnum í gær þar sem flestir eru fastagestir í reikning og fær eigandinn stundum nóg, fer hamförum og heimtar greiðslu nær samstundis. Þá lækkaði ég rostann í honum með því að draga upp undirskriftalista fastagesta ásamt vinum og vandamönnum þar sem við krefjumst þess að fá að kjósa um hvort að við skuldum honum eitthvað eða eigum að borga reikningana yfirhöfuð.
Var það mál manna að eftir sjónvarpsviðtal við talsmann okkur væri málstaður okkar göfugur, sérstaklega þar sem leiðtoginn stóð sig svo vel að allt sem hann sagði var snjöll lygi, tók sénsinn að Paxman hló svo mikið að hann gleymdi að líta sögubækurnar . Nú er loks virkt lýðræði og atkvæðagreiðslu um álita (fjár)mál um allt land á nokkurra mínútna fresti.
Ekki nóg með það ég sá Fréttablaðrið í morgun og á forsíðu var fyrirsögnin við stórfrétt: ,,Stjórnin heldur velli” uhhmm voru þá þingkosningar í gær sem fóru framhjá mér? Í anda ,, the peoples president” voru þá þingkosningar vikulega. Nei, þegar nánar var að gáð var þetta ,,bara” skoðanakönnun, mér varð hugsað til arfleifðar BónusSmára á Fréttablaðrinu er ég velti fyrir mér fréttagildi skoðnanakannana.
En viti menn Blaðrið kom á óvart. Þar var grein hins endurfædda Smára um kosti ákvörðunar St.Olaf. sem afhjúpaði loksins endanlega lágt þroskastig þjóðar, frekju, barnaskap og sjálfsvorkunnarvæl siðblindingja er kunna ekki að skammast sín. Vilja fá fá skilyrðislausa huggun og faðmlag án þess að þurfa að þrífa eftir sig kúkinn. (er Smári búinn að vera í sálgreiningu?)
Að vísu varpaði skugga á jákvæðnina hjá Smára nöldurdálkur fyrir ofan grein Gunnars Smára er gaf í skyn um að mögulega hefði forseti fólksins verið að ýkja og jafnvel ljúga svona sögulega séð um tíðni þjóðaratkvæðugreiðslu og mikilvægi fólksins, lýðræðis á Íslandi. Tíminn er nú afstæður og fer í hring. Ártöl eru bara tilbúningur, eða er það ekki. Eða ertu að segja að þeir sem stoltastir eru af frammistöðu St. Olaf í viðtalinu við Paxman, skilji ekki ensku? Eins og t.d. umsnúnungurinn yfirborðsfróði, silfur Egill er fannst þetta góð frammistaða?
Annars var formálinn er Paxman ræddi við fjármálafréttamann BBC ein besta greining á íslenska ástandsundrinu sem ég hef séð þótt Svínka hafi eða jafnvel vegna þess að hún andmælti því. Ætli Paxman hefði ekki hlegið lengur ef hann hefði fengið enska þýðingu á Hrunflokkunum sem vilja ekki bæta fyrir eða borga neitt. The Independence party (very independent) and the Progressive Party (progressive 1916).

The Power of the People. Það er ÓRG

Almost latest news: According to president ORG the master of shame and sham. The Democratic People’s Republic of Iceland is extremely advanced in public opinion. There the People are the sovereign. First finance, ops it failed a bit, but then the Icelanders can teach Europe a lot about direct democracy.

Even Paxman was silenced. Another historical event due to the Icelanders.
Thank you, good night.

Menn fórna jafnvel sínum nánustu í nafni lýðræðisástarinnar

Er listalífið líka spillt og stýrt með listalaunum og óverðskulduðum viðurkenningum?

Það hefur vakið furðu margra og jafnvel getgátum um spillingu innan menningargeirans eins og á öllum öðrum sviðum samfélagsins að Páll Baldvin hefur í ítarlegum andmælum við hæfnismati Þjóðleikhúsráðs kastað inn þeirri hermdarverkalegu hefndarbombu að ljóstra því upp að 20% Þjóðleikhúsgesta þurfi ekki borga fyrir skemmtunina. Einn þeirra sem veltir þessu fyrir sér með getgátum um hugsanlega spillingu er minn góði bloggvinur, Bergur Thorberg listmálari o.fl. Eins og oft áður sá ég mig knúinn til að skýra og leiðrétta málið þegar áskanir eru uppi er fljótt verða aðför að virtustu listamönnum þjóðarinnar. Að vanda varð athugasemd mín nokkuð lengri en fyrrgeind bloggfærsla er ég kommentaraði á.
Þess vegna er viðeigandi að færa varnarræðuna gegn svona vafasömum getgátum á eiginn síðu með vinnusparnað í huga.

Undirrituðum er minnnistætt frá því hér áður fyrr að þegar opinberaðir voru listar með nöfnum þeirra heppnu lista og ritmanna er hnepptu listalaun, ásamt úthlutuðum launaupphæðum eða mánaðar fjölda listamannalauna eða annara styrkja. Samfagnaði almenningur ekki með hinum hinum heppnu vinningshöfum í listalaunahappdættinu er hlutu náð fyrir augum dómnefnda það ár fyrir utan fasta áskrifendur. Þvert á móti, í stað gleðiöldu og almennrar hyllingar á andans jöfrum söguþjóðarinnar brast á reiði og hneykslisalda meðal hins venjulega vinnandi fólks. Jafnvel ennþá meiri fordæming einkenndi vinnustaðaumræður og skoðanayfirlýsingar hins venjulega vinnandi fólks. Einstaklingar er voru sekir um að hafa hlotið og þegið þessa óverðskulduð ölmusu áttu að skammast sín og bregðast við eins og niðurlútir sakamenn ef upp um þá komst á meðal hins eðlilega venjufólks. Sökudólgarnir listrænu voru króaðir af og neyddir til að skýra mál sitt og svara ítarlegu spurningaflóði ókunnugs fólks. Ef þeir voguð sér á almannarými þar sem eitthvað var til sölu þurftu þeir að hlýða á illkvitnislegar athugasemdir vegfarenda um þann óverðskuldaða lúxus er þeir nutu

Höfundur þessa texta naut þeirrar gæfu að fá úthlutað lítið og sjaldan og þurfti því ekki oft að forðast almenning. Eða upplifa nagandi sektarkennd er hann læddist í gegnum hliðargöturnar. Þrátt fyrir að vera laus undan sjálfsásökunum og skömm fyrir aðræna samborgaranna.. Illýsanleg frelsistilfinning fylgdi því að vera laus undan því að dröslast með fordæmingu fólksins í huga. Samt varð að forðast barinn í þeim tilvikum er höfundur lenti í náðinni. Algeng atburðarrás var að eftir að fjölmargir óskuðu styrkþeganum til hamingju með viðurkenninguna er fólst í því að hreppa letilistalaunin fylgdi oft beiðni um ókeypis drykk í kjölfarið svo síblankir velunnarar og aðdáendur gætu samfagnað með hinum heiðraða happahrólf.

Vinsælt viðkvæði á tímabili var að listletingarnir væru auðnuleysingjar og loddarar er völdu sér auðveldustu lífsleiðina er gerði þeim fært að sníkja og sjúga nógu stíft og fast á spena fjárveitingavaldsins er spreðaði illa fengnu almannafé. Dekrið og rausnarskapurinn við skáld og listamenn skerti kjör hinna samviskusömu skattborgara er héldu þessum útsmognu rugludöllum uppi. Aðeins til að þeir gætu stundað tilgangslausa og óskiljanlega ruslsköpun, afurðir er sjálfskipaðir sérfræðingar í rugli voguðu sér að kalla list. Menningarlíf og listsköpun var tilgangslaus, óþörf og þýðingarlaus tómstundaiðja er gerði ekkert gagn. Þetta hátterni leiddi ekki til verðmætasköpunar fyrir samfélagið. Algjör sóun á almannfé þótt sjaldan væri á það minnst að fjármagnið er var til skiptanna var lítilræði er var langt undir þeirri upphæð er ríkið innheimti með söluskatti á bókum, skemmtanaskatti o.s.frv.

Jafnvel innan Rithöfundasambandsins átti sér stað uppsteit og uppreisn vegna ásakanna um klíkuskap í úthlutun ritlauna. Gunurinn byggðist á því að stjórnarmenn væru Langtíma áskrifendur af ritlaunum vegna þess að þeir útnefndu einn fulltrúa í þriggja manna dómnefndina sem aulgjóslega launaði þeim heiðurinn. Þetta leiddi til andófshreyfing gegn sitjandi stjórn náði að fella nokkra rótgróna stjórnarmenn og öllum að óvörum sigraði Þráinn Berthelson formannskandidat ,,stjórnarklíkunnar" í umdeildu formannskjöri. Skelltu þá margir þaulsetnir stjórnarmenn hurðum og gerðust ófeimnir í geðshræringu sinni við að lýsa yfir fyrirlitningu á hinum óvænta formanni um leið og þeir fordæmdu úrslitin er var til vitnis um fávisku óbreyttra félagsmanna og áhugarithöfunda er voru ekki reglulegir launaáskrifendur. Þráinn hafði ekkert tekið þátt í félagsmálum rithöfunda né getið sér nokkurt orð að ráði sem rithöfundur þá. Þess vegna var hann skrattinn úr sauðarleggnum er hafði ekkert vit á innanklíku félagsmálum né var hann kunnugur hinum óskráðu reglum.

Ekki minnist ég þess að nokkuð hafi breyst í launamálum eða eitthvað miðað í kjarabaráttu rithöfunda eftir formannsskiptin. En meðlimir skrifsambandsins njóta ennþá þeirra forréttinda að fá einn frímiða á almennar leikhússýningar ef ekki er uppselt. Líklega þarf að stunda leiksýningar stíft ef félagsmenn eiga að eygja möguleika á að endurheimta árlegu félagsgjöldin. Ég efast um að það séu nógu margar áhugaverðar leiksýningar til að koma út í plús.

Úthlutun listalaunastyrkja var ein af fáum úthlutunum af almannfé sem var gagnsæ á nútímamáli því nákvæmar upplýsingar niðurstöður voru fyrir opnum tjöldum þegar nafnalisti vinningshafa var birtur í flestum miðlum. Ef til vill var það sýndarmennska til að gefa almenningi eitthvað til að smjatta á. Hin árlega úthlutun var herópið er hratt af stað jafn árvissri umræðu er var ritúalísk í endurtekningu sinni. Kannski var þetta sjónarspil hentug aftöppun eins og árvissar taumleysis gleðihátíðir til forna er töppuðu af undirliggjandi spennu sökum óánægju almennings með því að gefa lýðnum lausan tauminn um stund? Úthlutanir þótti sumum vera litlu jól listamanna er lágu undir grun um að sóa fénu með margra daga hátíðarhöldum til að fagna vinningnum. Í kjölfar vandlætingarópanna fylgdi yfirleitt útjöskuð umræða um gagn- og nytsemi menningarlífs eður ei. En þá merkti hugtakið menning æðri listsköpun og ástundun. Mögulega leiddi árviss uppákoman athyglina frá stórfenglergi sóun á opinberu fé. Útdeilingum er fóru fram samkvæmt flokkspólitískum línum, frændrækni eða öðrum klíkuskap, hreppapólitíkur og annarri sérhagsmunagslu ráðamanna.

Eftir að Íslenskir listamenn slógu loksins í gegn og náðu heimsfrægð fyrir furðulegheit sín, framandleika og jaðarsvæðatísku urðu þau sjálfkrafa ásættanleg sem óopinberir landkynningarfulltrúar. Snögglega urðu þau umskipti (er fór framhjá undirrituðum) að menningin varð hagnýt söluvara er átti að nýtast til að selja og auglýsa landið. Til að mynda með því að bjaga ímyndina er laðaði að sér fleiri furðuferðamenn með algengar ranghugmyndir er nú nálgast rétthugmyndir sökum útbreiðslu. Í kjölfarið urðu nær allir listamenn um tíma og tóku upp frumkvæðisvinnu til að afla sér fé fyrir lifibrauði og listlingarnir náðu stundum að fjármagna verk sín og ferðalög um víðan völl. Hönnun, umgjörð og stílismi urðu ómissandi og lífsnauðsynlegir þættir. Ekki spillti fyrir þegar það varð viðurkennd listatíska að blanda geði við auðmenn, samneyti er þjónaði gagnkvæmum hagsmunum beggja. Markaðskúrsar og fjármögnunarfræði urðu skyldunámgreinar eða meginfög listaskólanna.
Sökum offramleiðslu fyrrgreindra skóla náðu þeir lengst sem kunnu að kynna sig, selja og markaðsetja sjálfan persónuleika sinn sem og með listsköpun sem aukagrein í kringum egoið. Sjálfið og allt í kringum það varð viðurkennt sem söluvænleg listsköpun og sjálfsögð söluvara.

Þá hljóðnuðu vandlætingarraddirnar að mestu. Allt er auðskiljanlegt og viðurkennt sem menn græða á og er gert í þágu eiginhagsmuna í stað óskiljanlegar fórnfýsi og óræðar píslarvættishneigðar um að viðkomandi furðufrávik sé eitthvað sérstakt og hafi einstakt hlutverk og tilgang með lífi sínu. Í stað þess að starfa aðeins í eigin þágu eða stunda list til að útvíkka egóið. Listamenn hættu að vera bóhemar nema til sýnis og staðsettu sjálfa sig ekki lengur sem frávik heldur var lögð áhersla á iðni, eljusemi, ástundun og þrautseigju í framapoti er var drifin áfram af hinni hörðu samkeppni. List varð jafnvel einskonar keppnisgrein og verðlaunum fjölguðu þar sem afhendingar og oft óvænt val og mat á verðlaunahöfum varð vinsælt fréttaefni til að óskapast yfir núímanum og skapaði umræðu og spennuþrungna eftirvæntingu eftir því hvað langt yrði gengið í furðumati á hvað væri list næst. Þar sem þetta var einnig fyndið léttmeti þótti það tilvalið sjónvarpsefni og endingargott árlegt umfjöllunarefni fjölmiðla um að nú væri nóg komið og of langt gengið. Auk þess sem uppákomurnar drógu að sér styrktaraðila sem sáu gagnkvæman hag í þáttöku og tækifæri með þessu upplagða kynningarefni í þágu sinnar ímyndar.

Faglega skólaðir listamenn fóru að boða þann eldgamla frasa misheppnaðra (óheppinna) listamanna er enduðu ófúsir í að kenna öðrum list, að listsköpum væri eitthvað yfir 90% vinna. Listamaðurinn umbreyttist frá Homo Ludens í Homo Industrious þó algengasta manntegund Vesturlanda væri orðin Homo Post-Industrious eða Homo Consumos.

Dulúðleg ímynd listarinnar ásamt skapara hennar, höfundi og herra með náðargáfuna var afbyggð, afhjúpuð, afhelguð, veraldarvædd, tískuvædd. Listamenn snéru sér að opinskáu sjálfsháði með fjöldaframleiddum tilvísunum í fjöldamenningunna. Skyndilega hurfu leifar dulúðinnar þegar listamenn neyddust til að blaðara og intelegtúlesera verk sín með áþekkum slagorðum um forgengileikann, vinnuna og vandann við notkun rýmissns, stöðu mannsins í vélræna neyslusamfélaginu. Tilvistarkreppu mannsins og allskonar angist er var svo leiðinlegt að rómantíkin varð ekki einu sinni eftir. En ef listamenn hlýddu ekki þessu kalli fengu þeir ekki að vera með þar sem þögnin gerði þá ómarktæka.Sumir listamenn aðlöguðu sig með því að gerast spéfuglar er gerðu grín og fjölluðu eingöngu um sjálfan sig sem nærtækasta viðfangsefnið. Á þversagnakenndan hátt síðnútímans var samhliða tilbeiðslu sjálfsins hinum einstaka höfundi eytt þegar sköpunin umbreyttist í samstarfsferli, færibandaframvindu og teymisvinnu, allt varð að texta án höfundar þar sem endanleg sköpun og merking réðst af túlkun lesendans eða viðtakandans, svo ekkert varð endanlega eitt. Engin átti né gat gert tilkall í neitt sem taldist vera hugverk þrátt fyrir vaxandi einstaklingshyggju og sjálfhverfni.

Baráttan við sjálfið eftir uppgötvun meðvirkninnar sem sumum þykir ein merkasta uppgötvun leiðréttingar - og meðferðar- viðgerðarvísindanna. Uppgötvun er náði að halda mörgum uppteknum með sjálskoðunarfræðum þar sem lífssýnin gaf sér það að allir í umhverfinu eða flest mannleg munstur, formgerðir, einingar og samskipti væru einhverskonar sjúkdómseinkenni í heimi þar sem allir eru bilaðir og sýktir. Meðvirknin er hinn versti sjúkdómur, skæðasta pest síðari tíma er á alvarlegu stigi getur leitt til samkenndar og samúðar með öðrum. Sjúklingirinn getur jafnvel lent í því að festast í sporum annara eða vera hadinn þeirri tilhneigingu að staðsetja sig á öðrum sjónarhólum til að skoða útsýni hinna óviðkomandi um stund. Þótt meðvirknin sé tímamótauppgötvun í sjúkdómsvæðingavísindum, sjálfskoðunum og greiningarfræðum samtímans þá er meðvirknisfræðigreinin ekki algjört nýmæli því eitt sinn heyrðist vinsæll frasi eins og ,,cruel to be kind," og prótestantklerkar lögðu eitt sinn áherslu á að refsa reglulega með kærleika.

Fólk hætti að nenna að nöldra og hneykslast þegar það varð ljóst að listamenn voru ekkert sérstakir snillingar þegar hið einstaka einstaklings séníið var endanlega grafið. Listkrakkarnir vildu bara fá að leika sér aðeins lengur áður en þau hurfu af sjónarsviðinu. Þangað til alvaran tók við reyndu þau aðeins að selja sig, gera sig boðleg fyrir vinnumamarkaðinn, safna punktum í ferilskrána sem nógu mikil númer, vera sem mest aðlaðandi vara á markaðnum eins og flestir aðrir er máttu leika sér um hríð. Þau þörfnuðust einungis stundarviðurkenningar með ekki háleitari markmið né metnað en að forðast höfnun fjöldans. Auðskiljanlega eðlileg sjálfsbjargarviðleitni, tilraun til að reyna komast hjá þrælarútínu þrauta- lífsgöngunnar áður en óhjákvæmilegur ósigurinn var viðurkenndur. Það verður ævilöng huggun á líflseiðinni að hafa eitt sinn reynt að brjótast út og náð að lifa villilífinu um skeið.

Að vísu kvartaði Snorri lögrugluformaður nýlega yfir því að alþingi væri að fjölga listalaunum í þágu atvinnusköpunar í stað þess að dæla þessu fé í eitthvað gagnlegt eins og frumkvæðiseftirlit lögruglunnar. Löggæslan ætti að njóta forgangs á þessum víðsjárverðum upplausnar- og uppreisnartímum. Skemmtilega hreinskilinn hann Snorri og virklega verðugur og viðeigandi talsmaður löggæslunnar í lífsbaráttu þeirra fyrir tilvist sinni og örvæntingafullri þrá eftir sjálfkrafa virðingu.

En um enn einn glasstorminn varðandi boðsgesti Þjóðleikhússins sem einhverjir vandlætingarsinnar reyndu velta sér upp úr á þessum nýjustu nornaveiða, æðis og ofsóknartímum. Fjöldasýki er einkennist af neikvæðri torrtyggni gagnvart virtustu máttarstólpum og grunngildalegum undirstoðum Lýðveldisins. Af því tilefni skrifaði ég eftirfarandi:

Skýringin á fjölda boðsgesta á sýningum Þjóðleikhússins er auðsótt. Það eru svo margir gagnrýnendur, aðstandendur, frændgarður þeirra fjölmörgu er koma að stórfenglegum uppsetningum hinna vinsælu söngleikja, velunnarar og styrktaraðilar. Þetta er jákvætt merki um hinn gríðarlega og víðtæka menningaráhuga og listneyslu meðal Íslendinga. Þessar tölur sýna og staðfesta almenna velvild til menningastofnanna og sértaklega þá steynsteypukassakastala, virkin er hýsa blómstrandi listsköpun sem hlúð er að með umhyggju, nærgætni og hlýju af íslenskum menningaryfirvöldum.

Ofan á það má bæta við almenna aðdáun á listamönnum hérlendis sem eru svo sniðugir að koma sér hjá því að stunda almennilega vinnu þótt það sé tímafrekt að sníkja alla þessa styrki. Eða er það ekki?
Hitt er svo annað mál að ef fólk heldur að þú sért ríkur færðu margt ókeypis. Þú drukknar í boðsmiðum því það borgar sig að vera góður við þig.

Alveg dæmigerð neikvæðni Páls Baldvins að agnúast út í þessar hóflegu hlutfallstölur. Kolla myndi útskýra fúlheit hans sem öfund, eða er hann ekki með frímiða sem menningarstjóri Fréttablaðursins?

Gerir athugasemdir við umsögn

Skaðsemi boltaleikja

Það er alltaf léttir þegar Ísland tapar og dettur út af svokölluðum stórmótum. Sésrtaklega er það viðeigandi um þessar mundir. Í raun er ósigurinn mestu gleðifréttir síðan blessað Hrunið skall á. Stórkostleg tíðindi á þessum ótrulegu þjóðrembutímum. Tímum þegar aldrei hefur verið þarfara að kenna Íslendingum lexíu fyrir samsektina í stærstu glæpum síðari tíma. Með áframhaldandi afneitun og öfugsnúningi má lýðurinn ekki við svona blekkingu og vitleysu sem boltakeppnir eru.

Það er því gleðiefni að íslenska kvennaboltaliðið var rækilega rasskellt og mun vonandi lækka rostann í hinni helsjúku og siðblindu örþjóð. Íþróttamafían sem m.a. stýrir Flokknum, hagsmunabandalagi glæpasamtaka sem sumir misskilja sem stjórnmálaflokk. Hefur ríkt alltof lengi.

Ákvörðun Stýringarinnar um að afvegaleiða þjóðina enn frekar með því að hygla kvennabolta ,ausa yfir okkur fjölstýrðum fíflagangi einmiðlanna, er mjög hvimleið. Íþróttafréttir eru þær ekki-fréttir sem óþarfastar og leiðinlegastar eru. Þá er mikið sagt. RUV ætti nú á samdráttartímum að sjá sóma sinn í að hætta allri umfjöllun um keppnisíþróttir sem eru lítið annað en upptalning á tölum sem koma fáum við.

Beinar sjónvarpsútsendingar af erlendu móti í kvennabolta er stórhneyksli nú á tímum niðurskurðar þegar ekki er lengur sent út sjónvarpsefni sem vert er að minnast á. En að ákveða að hæpa upp kvennabolta til til að stýra hópsálarskapi Íslendinga er ógeðslegt. Hvað þá hið ósmekklega slagorð ,,stelpurnar okkar", jafnvel verra en ,,strákarnir okkar." Eina ástæðan fyrir velgengni íslensks kvennabolta er að fá lönd hafa einhvern áhuga á þeim bolta og setja því ítið fé í fíflaganginn. Umfjöllin er engin nema í hinu séríslenska hérlendis.

Í þessum orðum skrifuðum er Samúel Örn að viðurkenna á RUV að engin önnur sjónvarpsstöð í heiminum fjalli um EM mótið í kvennabolta, né sýni nokkur annar miðill en RUV frá leikjunum. Skemmtilegt hvað fólk er duglegt við að koma upp um sig.

Þegar Ólafur Torfason reif niður fótboltamynd feminófasistans er vinnur á RUV, benti Ólafur á að ekki einu sinni fjölskyldumeðlimir andstæðinganna mættu á leikina samkvæmt myndefninu. Boltamyndin var auðvitað hæpuð upp sökum hefðbundinnar samtryggingar íslenska tossabandalagsins, en reyndist svo rusl. Meira að segja smáborgarinn SilfurEgill gat ekki stillt sig um að geta þess að Þóra Tómasdóttir væri vinkona hans á RUV, þegar hann plöggaði ræmuna fyrir hana og KastljósSigmar.

En síðast en ekki síst eru keppnisíþróttir, sérstalega hópíþróttir eins og boltaleikir mjög skaðlegar. Í rauninni stórhættulegar. Það er opinert leyndarmál að íþróttaslys eru algengustu slysin hérlendis. Tala ekki um skaðann sem íþróttaiðkun veldur ungmennum sem eru ennþá að vaxa.

Að ég best veit er kvennaboltinn hættulegastur þar sem t.d. 15 ára stelpur eru reknar áfram þó þær safni meiðslum. Meiðslum sem gerir þær óhæfar til léttustu líkamlegra verka. Ég þekki dæmi um að þær geti ekki einu sinni keyrt tómar hjólbörur. Þær þurfa að stunda vikulega sjúkraþjálfun til að halda áfram. Flestir þessir krakkar hafa gengist undir nokkrar aðgerðir fyrir þrítugt. Þetta brjálæði skrifast einnig á samkeppnisgeðveiki samtímans. Það er meira að segja keppt í sjúkrahúsrekstri samkvæm Huldu norsku. Keppnisandinn sem gerir ungmenni að gamalmennum fyrir aldur fram. Sjúkrahúsin fá þá fleiri sjúklinga.

En ekki er einungis um að ræða líkamlegan skaða. Mesta hættan er hjarðhegðun, hópmórall. þrælasiðferði, einelti, ofbeldi, útilokun á öðrum og skrílmennska. Það er nóg að minnast áhangenda West Ham til að sýna ómenninguna sem Stýringin skapar í kringum þessa heimskuhegðun hjarðmennskunar. Einmit hegðun er hentar stýringu yfirvalda. Nátengd þjóðrembu, tribalisma og þröngsýni staðbundins hugsunarhátts. Brauð og leikir...o.s.frv.

Það skýtur því skökku við þegar Viðskiptafulltrúi Íslands boðar iðkun keppnis-og boltaíþrótta sem forvarnir gegn vímuefna ofnotkun. Á meðan mörg uppbyggjandi og þroskandi hugvíkkunarefni eru bönnuð og notkun þeirra er refsiverð. Ríkisreknar refsingar er eyðileggja líf ungmenna er uppvís verða af því að gera tilraunir með að þroska hugann. Sjá í gegnum Stýringar samfélagið.

Samkvæmt rökunum um áhættuhegðun og skaðsemi fíniefnanna ætti öll íþrótttaiðkun tvímælalaust að vera ólögleg og refsiverð.

EM: Við ætlum aftur á stórmót

FRAMHALD af Hænuhaus á þingi? 2. hluti.

FRAMHALD af Hænuhaus á þingi? Loksins aðkallandi vandamál 1. hluta.

2. hluti:


 Sigmundur hefur oft áður virst úti að aka sem sjónvarpsmaður, sérstaklega innan um stjórnmálmenn og furðulegum spurningum sínum til þeirra. Fleiri en einn Kryrddsíldarþáttur er eftirminnilega vandræðalegur vegna ástands Sigmundar þar sem hann var augljóslega utangátta.
Ef til vill var hann bara timbraður og óundirbúinn? Þar sem glamúrlíf sjónvarpsstörnunrnar hlýtur að fela í sér tölvuverða samkvæmisskyldu.

 
Ætli skömminn og mórallinn sem Sigmundur Ernir hlýtur (eða ætti) að þjást af núna sé ekki næg ,,hegning?" Undirrituðum var einmitt hugsað til ,,virðingar alþingis” við glápið  á gjörninginn. Einhver samherjinn hefði mátt leiða sjónvarpsstjörnuna afsíðis m.a. vegna ,,virðingar” þingsins. Virðingar sem lítið er eftir af sbr. málþóf Sjálfstæðismanna á síðasta þingi. Svo ekki sé minnst á fíflaskap hirðfífla Flokksins  í beinni útsendingu ESB atkvæðagreiðslunnar.

En þá vaknar  upp sú spurning hvort hann eigi einhverja samherja eða velvildarmenn á meðal samflokksmanna sinna. Getur verið að einhverjir séu ólmir að losna við hann eftir það fljótfærnislega glapræði að senda sjónvarpsstjörnuna norðlensku í framboð með Möller? Langt norður í rass til að smala atkvæðum unga fólksins? Glottu flokksfélagarnir í kampinn? Eða nennti enginn Samfylkingarmaður á kvöldfundinn allsgáður? Sigmundur er óreyndur nýliði og líklega auðleiddur í gildru sér vanara fólks.

 Fyrir utan  mest brennandi spurninguna Hvernig er hægt að verða svona drukkinn af léttvíni og meira að segja með mat? Var mikið koníak í eftirrétt? Það ber að forðast samsæriskenningar en hér þarf að fara fram opinber rannsókn. Þetta er mjög brýnt mál og góð tilbreyting eftir allt þrasið um smámuni í sumar.

Verksmiðjuvætt skólakerfi

Það er frábært framtak hjá Jóhanni Björnssyni að berjast gegn stimpilklukkunni sem mælieiningu starfsframlags. Með andmælunum sýnir Jóhann einnig nemendum sínum gott fordæmi með því að vera vakandi gegn yfirvöldum og hugsunarlausu kerfi. Heimsku skriffinnanna og mannhataranna á menntasviði Rvk. Það virðist allt sem kemur við sögu þess gjörspillta borgarkerfis vera að hinu illa. Jóhann sem VG maður ætti að vita hvað hann er að segja þegar hann greinir frá vanhæfni og eiginhagsmunahyggju stjórnmálafólks.

Framkoma Jóhanns er til fyrirmyndar því fyrst og fremst eigum við að kenna nemendum gagnrýna hugsun og andóf við allt yfirvald og heimsku múgmennskunar. Ekki er lengur við hæfi að láta mata sig og melta allt gangrýnislaust eins og dæmin hafa margsannað. Eins og flestir vita er gagnrýnin hugsun forsenda allrar heimspekihugsunar. En mig grunar að ennþá skorti gagmrýna nálgun í skólakerfinu þrátt fyrir fögur orð um einstaklingsmiðað nám o.s.frv. sem skortir fé og mannskap til að framfylgja.

En ég set spurningamerki við að það sé VERIÐ að verksmiðjuvæða skólakerfið. Efast stórlega em að það séu nýjar fréttir heldur vel yfir aldagömul staðreynd.

Franski hugsuðurinn frægi, Michel Foucault sýndi fram á fangelsis verksmiðjuskólann með kenningum sínum um lífvaldið er varð til þegar ríkið hætt að rífa frávikin í tætlur með dauðavaldinu. En fór í stað þess að viðhalda lífi með því að leiðrétta það, gera við fólk til að móta vinnuafl og þengskap með stýringu í gegnum statistik eða tölfræðiupplýsingar, fangelsum, skólum og verksmiðjum. Fangelsið var grunnteikning- og líkan, fyrirmynd verksmiðjunnar og skólans þar sem þegnarnir voru mataðir og mótaðir í þágu yfirvaldsins og eiganda framleiðslutækjanna. Fólk varð tannhjól í ríkisins vél og skólinn sem verksmiðjan var framhald af byggðist á rútínu, aga og innilokun fangelsins. Svona var það er undirritaður barðist í skóla og var ofsóttur fyrir vikið.

Hefur þetta nokkuð breyst þótt Stýringin verði æ lymskari og teygi sig enn frekar inn á sem flest svið mannlífsins. Annaðhvort með réttrúnaðartrúar- og mannasetningum markaðsstefnunnar sem lítur menn sem vinnuafl og mannauð á markaði eða þegnskap forræiðishyggju vinstrifirrunnar með sinn félagsauð og verndunarstefnu mannskepnunnar fyrir sjálfum sér. Skólinn byggðist alltaf á að móta og mata hlýðna þegna og þægt, meðfærilegt vinnuafl.

Skólinn er fyrir löngu orðinn verksmiðjuvætt fangelsi fyrir börn og ungmenni.
Ég vitna í skáldið Dag Sigurðsson:,, Afnemum skólaskyldu til að verja menntun alþýðunnar."

Uppreisn gegn stimpilklukku

Viðskiptafulltrúi landsins axlar ekki...

Viðskiptafulltrúi Íslands er axlarbrotinn, enda getur hann ekki axlað neina ábyrgð.

Það er hálf dapurlegt að það þurfi íslenska meri til að ná fram einhverju réttlæti. En við getum huggað okkur við að einhversstaðar er til eitthvað rétlæti þótt það sé þessari siðblindu þjóð gjörsamlega ókunnugt. Ein ástæðan gæti verið óréttlætisiðnaðurinn sem hér er rekinn undir nafni dóms og ,,réttar"kerfis. Ásamt forheimskun og öfugsnúningi einmiðlanna eins og síðasta Reykjavíkurbréf Mbl. vitnar um. Almennan ótta við kjarna allra mála sem er þjóðarhefð hinnar þrasgjörnu þjóðar.

Öllum ólögunum sem landi eyða og er meira að segja framfylgt hérlendis.

Samkvæmt breskum fræðingum er notkun Alsælu álíka áhættusöm og hestamennska. Þessi samlíking var notuð til að sýna fram á að áhættan væri lítil þar sem hestamennska er ekki bönnuð ennþá. En fræðingarnir hafa líklega ekki tekið með í reikninginn að mögulegt væri að setja svín á hestbak.

Tæmum Bessastaði. Enginn þarf forseta eða viðskiptafulltrúa. Leggjum niður forsetaembætti og ríkisstjórn strax. Krefjumst fullveldi einstaklingsins.

Ólafur Ragnar enn á sjúkrahúsi

Sjaldan óhamingjusamir þótt ógæfunni verði allt að vopni...

Íslendingar munu seint viðurkenna að þeir séu óhamingjusamir. Jafnvel ekki einu sinni í símakönnunum. En er eitthvað að marka skoðanakannanir sem leitast við að finna algengustu skoðanir og líðan fólks? Er skoðana summan úr vinsælustu viðhorfunum til? Vinsælt uppfyllingarefni fyrir andlausa fréttamiðla.

Hamingjan jafnmikil og hún var fyrir kreppuna

Hinir grátbroslega vondu verða að vera

Margt illt má geta sér til um stjórnarfarið í Norður Kóreu samkvæmt þeim takmörkuðu tíðindum er þaðan berast.

Fréttaflutningur varðandi Norður Kóreu er merkilega athyglisverð mötun og stundum grátbroslegt viðfangsefni. Þar blandast saman tveir megin þættir fréttamats samtímans. Annarsvegar fáránlega fyndnar lýsingar á hinum kæra leiðtoga ásamt meðfylgjandi myndbrotum og frásögnum úr ofsfengnum einmiðlum kommúníska einveldisins. Lýsingar á ýktri ofstýringu sem lengi er hægt að flissa af, um leið og hláturinn forðar fólki frá að líta of mikið í eigin barm. Frjósaman allsnægtar barm Vestursins þar sem einfeldingsleg valdstraust- og trúardýrkum ríkir, en þó nokkuð hulin. Djúpt dulin með mörgum lögum af margbreytilegum og efnismiklum dulum

Hinsvegar frásagnir sem eru ekkert annað en nútíma hryllingsögur er nær samstundis valda klígju með óþægilegum hræðsluhroll orðlausrar fordæmingar. Sögur er innihalda útlistanir á refsiaðferðum og stýringar úrræðum myrkvuðu harðstjórnarinnar er sjaldan leka út í siðmenntaða Vestrið. Vitnisburður þeirra örfáu sem sleppa undan úhugsuðum hryllingnum, eina sviðinu þar sem skipulagið er úthugsað. Eithhvað getur Norður Kóreu valdstjórnin hafa numið af vetsrænni hugsun varðandi hvað langt er hægt að ganga í mannhatri og ósvífni, með nýjustu þjáningartækni og hegningarmeðulum.

En er það hugsanlegt að alvarlegasti glæpur Norður Kóreu sé að standa utan alþjóðlega hagkerfisins? Eða réttara sagt glæpa- og blekkingarkerfis, hins sviðsetta sýndarveruleika ímyndaðrar verðmætasköpunar auðhyggjunnar? Er landið óbærilegt frávik í augum alþjóðlegu valdaaflanna? Myndin sem upp er dregin af landinu í meginmiðlum, minnir helst á illgjarnt hrekkjusvín þar sem skrattinn sjálfur stýrir ferðinni.

Auðvitað eru heræfingar iðkaðar með einhver markmið í huga. Jafnvel þó aldrei til aðgerða þurfi að koma. Það er erfitt að meta hvað er Kóreumönnum fyrir bestu í því ruglandi áróðursstríði er málefni Kóreuskagans einkennast af.

En hinir vondu verða ekki eingöngu einhversstaðar að vera, þeir eru ómissandi fyrir ríkjandi valdhafa og ráðsýki yfirráðavírusa.

Hóta að beita kjarnavopnum

Lögruglan ver hagsmuni bankaræningjanna

Það er mikið fagnaðrefni að fá það staðfest hvert hlutverk lögruglu er og fyrir hverja hún starfar. Ef fólk nær þessu ekki, þá ver hún hagsmuni hinna ríku ræningja. Hún verndar þýfið sem þeir hafa hrifsað til sín og telja eign sína. Lögruglan vinnur í þágu valdaræningjanna.

Ruglan starfar eftir þeim gildum að bankarnir séu heilög musteri. Til að einfalda þetta enn frekar þá er lögruglan fógetinn í Nottingham gegn Hróa Hetti. Þökk sé Stefáni Eiríkssyni og áróðursdeildinni við Hlemm fyrir að upplýsa okkur. Stefán er besti vinur róttækra andvaldssinna.

Áfram Stefán, þú ert frábær og ég er hættur að kalla þig Litla Himmler. Nú ertu Göbbels, uppáhalds nasistakrípið mitt.

Seðlabankinn veitti lögreglu fjárstyrk